Kazimierz Wóycicki
[niniejszy tekst pierwotnie opublikowany został w: "Nowy Prometeusz" nr 1, październik 2011, ss. 73-77]
Jest co najmniej kilka istotnych powodów, aby ideę prometeizmu, w odniesieniu do idei politycznych II RP, uznać za kwestię, którą zajmować się winni jedynie badacze przeszłości. Termin dla wielu brzmi antykwarycznie i kojarzy się z jakimiś romantycznymi pomysłami obozu piłsudczykowskiego. Czy przy takiej konkluzji należy ostatecznie pozostać?
Cornelius Ochmann
[niniejszy tekst pierwotnie opublikowany został w: "Nowy Prometeusz" nr 1, październik 2011, ss. 39-53]
Gdy przed 20 laty 17.6.1991 zjednoczone Niemcy i niepodległa Polska podpisywały „Traktat o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy“[1] sytuacja geopolityczna Europy zdominowana była jeszcze przez konflikt Wschód-Zachód. W Europie Zachodniej państwa EWG negocjowały Traktat z Maastricht – kładły podwaliny pod Unię Walutową i zacieśniały współpracę w obszarach polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. W Europie Wschodniej Michaił Gorbaczow, jako prezydent reformował osłabiony Związek Radziecki, walczył z kryzysem gospodarczym i rozwiązywał Układ Warszawski. W sierpniu 1991 pucz wiceprezydenta ZSRR Janajewa zapoczątkował rozpad Związku Radzieckiego, który formalnie został rozwiązany 31.12.1991. Zmiany geopolityczne, które ogarnęły nie tylko obszar byłego ZSRR ale całą północną półkulę od Vancouver do Władywostoku zmieniły układ polityczno-gospodarczy, który istniał przeszło 45 lat, od 1945 roku. Z